Penyuburan Rasa Malu

Seseorang mempunyai prasediaan genetik bagi kebimbangan dan 'temperamen' secara am yang mungkin berkait dengan malu. Contohnya, keselarian ketakutan sosial di kalangan kanak-kanak kembar monozaigotik lebih tinggi berbanding kembar daizaigotik (Hudson & Rapee, 2000).

Terdapat lebih kurang 20% jumlah bayi dilahirkan dengan 'temperamen kesekatlakuan'. Mereka mempunyai keadaan fisiologi yang sensitif dan reaktif melebihi yang lain-lain, iaitu lebih kuat terlonta-lonta, mempunyai kadar degupan jantung yang lebih tinggi, menangis sambil memperaku asas genetik sebagai pengukuh bagi perkembangan malu, kebanyakan penyelidik percaya teras dasar bagi perasaan malu ialah 'kesedaran-kendiri'.

Ketika bayi berupaya 'mengekal objek' (umur 6–8 bulan) bermulalah wujudnya ketakutan perpisahan dengan pengasuh dan kegerunan kepada orang dewasa yang baru ditemui bagi membantu bayi untuk mengalami kesedaran-kendiri dan menjadi sensitif kepada unsur-unsur sosial di sekitarnya (Hyson & van Trieste, 1987).

Namun, perasaan malu yang asasi mula menjelma ketika kanak-kanak berumur satu setengah hingga dua tahun dan bagi kebanyakan kanak-kanak ketika berumur tiga tahun yang mana mereka mula mengalami kesedaran-kendiri dengan lebih jelas dan boleh menunjukkan perasaan negatif terhadap teguran-teguran yang diterima.

Sejak umur empat atau lima tahun keupayaan mengalami malu dapat dikesan dengan lebih nyata. Perasaan malu yang lebih ketara dapat dikesan ketika keupayaan kesedaran-kendiri dan kemahiran untuk meramal tentang penilaian negatif daripada orang lain berlaku dengan lebih teguh, iaitu ketika umur yang lebih lewat – sekitar umur lapan tahun.

Selaras dengan perkembangan kesedaran-kendiri, norma budaya dan model tingkah laku ibu bapa tentang kesopanan dan situasi yang memalukan seseorang juga turut menjadi asas perasaan malu.

Contohnya, sesetengah bangsa lebih malu daripada bangsa lain. Bangsa Israel merupakan bangsa yang paling tidak tahu malu. Cuma 31% responden Israel mengaku mereka malu. Bangsa Mexico mendapat tempat kedua dengan jumlah 39% (Beidel & Turner, 1998).

Kira-kira 45% daripada orang Amerika Syarikat (AS) dan United Kingdom (UK), dan 50% bangsa Jerman boleh disifatkan sebagai malu; manakala bangsa Perancis dan Jepun (60%) merupakan bangsa yang paling malu (USA Today Magazine, 1 Januari 1999). Sehubungan itu, kanak-kanak Cina didapati lebih bungkam berbanding kanak-kanak Caucasian.

Kanak-kanak Sweden lebih banyak mengalami ketidakselesaan sosial berbanding kanak-kanak AS. Beberapa tingkah laku dilabelkan oleh ibu bapa masing-masing dan juga dimodelkan oleh mereka sebagai malu dan perlu disekat. Terdapat juga ibu bapa yang terlampau mengawal anak-anak daripada berinteraksi secara sosial dan mereka pun menjadi malu (Hyson & van Trieste, 1987).

Ketinggian ukuran malu bayi berkorelasi negatif dengan penglibatan keluarga masing-masing dalam pertemuan-pertemuan budaya, pembelajaran perkara-perkara baru dan lawatan ke rumah rakan-rakan (Hudson & Rapee, 2000).